Κεφ.19.II.Αμαρτία Εναντίον Λάθους

1.Είναι ουσιώδες να μη συγχέεται το λάθος με την αμαρτία, κι είναι αυτή η διάκριση που κάνει δυνατή τη σωτηρία. 2Διότι το λάθος μπορεί να διορθωθεί, και το σφάλμα να επανορ­θωθεί. 3Αλλά η αμαρτία, εάν ήταν ποτέ δυνατή, θα ήταν αμετάκλητη. 4Η πεποίθηση στην αμαρτία βασίζεται αναγκαστικά στη σταθερή βεβαιότητα ότι οι νόες, κι όχι τα σώματα, μπο­ρούν να επιτεθούν. 5Κι έτσι ο νους είναι ένοχος, και θα παραμείνει για πάντα έτσι μέχρις ότου ένας νους που δεν αποτελεί τμήμα του να μπορέσει να του δώσει άφεση αμαρτιών. 6Ή αμαρτία ζητά τιμωρία όπως το λάθος ζητά διόρθωση, και η πεποίθηση ότι η τιμωρία είναι διόρθωση είναι καθαρά παράλογη.
2.Η αμαρτία δεν είναι λάθος, διότι η αμαρτία συνεπάγεται μια υπεροψία η οποία λείπει από την ιδέα του λάθους. 2Το ν αμαρτήσει κανείς θα σήμαινε να πετύχει να βεβηλώσει την πραγματικότητα. 3Η αμαρτία είναι η διακήρυξη ότι η επίθεση είναι πραγματική και η ενοχή δικαιώνεται, 4Θεωρεί δεδομένο ότι ο Υιός του Θεού είναι ένοχος, κι έχει έτσι επιτύχει να χάσει την αθωότητα του και να κάνει τον εαυτό του κάτι που ο Θεός δεν δημιούργησε. 5Έτσι η δημιουργία δεν θεωρείται αιώνια, και η Θέληση του Θεού είναι ανοικτή σε εναντίωση και ήττα. 6Η αμαρτία είναι η μεγάλη αυταπάτη που αποτελεί τη βάση όλου του ψευ­δούς μεγαλείου του εγώ. 7Διότι μέσω αυτής ο Ίδιος ο Θεός μεταβάλλεται και παριστάνεται ατελής.
3.Ο Υιός του θεού μπορεί να κάνει λάθη- μπορεί να απατήσει τον εαυτό του- μπορεί ακόμη να στρέψει τη δύναμη του νου του ενάντια στον εαυτό του. 2Αλλά δεν μπορεί ν’αμαρτήσει. 3Δεν υπάρχει τίποτα που μπορεί να κάνει και το οποίο πραγματικά θ άλλαζε την πραγματικότητα του με οποιονδήποτε τρόπο, ούτε μπορεί να κάνει τον εαυτό του αληθινά ένοχο. 4Αυτό θα το έκανε η αμαρτία, διότι τέτοιος είναι ο στόχος της. 5Ομως παρά την άγρια παραφροσύνη που ενυπάρχει σ όλη την ιδέα της αμαρτίας, αυτή είναι αδύνατη. 6Διότι ο μισθός της αμαρτίας είναι ο θάνατος, και πώς μπορεί να πεθάνει ο αθάνατος;
4.Μια σοβαρότερη δοξασία της παράλογης θρησκείας του εγώ είναι ότι η αμαρτία δεν είναι λάθος αλλά αλήθεια, κι ότι η αθωότητα είναι που εξαπατά. 2Η αγνότητα θεωρείται υπεροψία, ενώ η αποδοχή του εαυτού ως αμαρτωλού γίνεται αντιληπτή ως ιερότητα. 3Και είναι αυτό το δόγμα που αντικαθιστά την πραγματικότητα του Υιού του Θεού, όπως ο Πατέ­ρας τον δημιούργησε, και θέλησε για πάντα να είναι. 4Είναι αυτό ταπεινότητα; 5Η είναι μάλ­λον μια προσπάθεια ν αποσπαστεί η δημιουργία από την αλήθεια και να κρατηθεί χωριστά;
5.Κάθε προσπάθεια να επανερμηνευτεί η αμαρτία ως λάθος είναι πάντα ευάλωτη στο εγώ. 2Η ιδέα της αμαρτίας είναι ολοκληρωτικά απαραβίαστη στο σύστημα σκέψης του, κι εντελώς απλησίαστη παρά μόνο με σεβασμό και δέος. 3Είναι η πιο «ιερή» έννοια στο σύστημα του εγώ αξιαγάπητη και δυνατή, ολοκληρωτικά αληθινή, και απαραιτήτως προ­στατευόμενη με κάθε άμυνα στη διάθεση της. 4Διότι εδώ βρίσκεται η «καλύτερη» της άμυνα, που υπηρετούν όλες οι άλλες. 5Εδώ είναι η πανοπλία της, η προστασία της, κι ο σκο­τεινός σκοπός ο οποίος ερμηνεύει με τον δικό του τρόπο τις ιδιαίτερες σχέσεις σας.
6.Μπορεί πραγματικά να ειπωθεί ότι το εγώ έχτισε τον κόσμο του πάνω στην αμαρτία. 2Μονάχα σ έναν τέτοιο κόσμο θα μπορούσαν όλα να είναι αντεστραμμένα. 3Αυτή είναι η παράξενη αυταπάτη που κάνει τα σύννεφα της ενοχής να μοιάζουν βαριά και αδιαπέραστα. 4Ή στερεότητα που φαίνεται να έχουν τα θεμέλια αυτού του κόσμου είναι βασισμένη σ αυτό. 5Διότι η αμαρτία έχει μεταβάλλει όλη τη δημιουργία από μια ιδέα του Θεού σε ένα ιδανικό που επιθυμεί το εγώ έναν κόσμο που τον κυβερνά αυτό, φτιαγμένο από σώματα χωρίς νου και ικανά για παντελή διαφθορά και παρακμή. 6Έάν αυτό είναι ένα λάθος, μπορεί εύκολα να εξουδετερωθεί από την αλήθεια. 7Οποιοδήποτε λάθος μπορεί να διορθωθεί, εάν η αλήθεια αφεθεί να το κρίνει. 8Αλλά εάν στο λάθος δοθεί το γόητρο της αλήθειας, τότε πού μπορεί να αναζητηθεί η πραγματική αλήθεια; 9Η «ιερότητα» της αμαρτίας κρατιέται στη θέση της απλά από αυτήν την παράξενη επινόηση. °Αν η αμαρτία είναι αληθινή, είναι απα­ραβίαστη, και όλα φέρονται σαυτήν για να τα κρίνει. 11Αν είναι, όμως, ένα λάθος, όπως και είναι, τότε πρέπει να έλθει στην αλήθεια. ,12Είναι αδύνατον να έχει κανείς πίστη στην αμαρ­τία, διότι η αμαρτία είναι απιστία. 13Ομως είναι δυνατόν να υπάρχει πίστη στο ότι ένα λάθος μπορεί να διορθωθεί.
7.Δεν υπάρχει πέτρα στο εμπόλεμο οχυρό του εγώ που να υπερασπίζεται με περισσότε­ρο σθένος από το ότι η ιδέα της αμαρτίας είναι πραγματική· κι ότι ο Υιός του Θεού είναι αμαρτωλός. 2Για το εγώ, αυτό δεν είναι λάθος. 3Διότι αυτό είναι η πραγματικότητα του-αυτή είναι η «αλήθεια» από την οποία θα είναι πάντα αδύνατη η απόδραση. 4Αυτό είναι το παρελθόν του, το παρόν του και το μέλλον του. 5Διότι έχει με κάποιο τρόπο καταφέρει να διαφθείρει τον Πατέρα του και ν αλλάξει εντελώς τον Νου Του. 6Θρηνήστε, λοιπόν, τον θάνατο του Θεού, Τον Οποίο σκότωσε η αμαρτία! 7Κι αυτή θα ήταν η ευχή του εγώ, την οποία μέσα στην τρέλα του νομίζει ότι έχει πετύχει.
8.Δεν θα προτιμούσατε όλο αυτό να μην ήταν τίποτα περισσότερο από ένα λάθος, πλή­ρως διορθώσιμο; 2Όλόκληρη η διόρθωση του είναι σαν περπάτημα μέσω μιας καταχνιάς προς τον ήλιο. 3Αυτό είναι όλο. 4Ίσως θα μπαίνατε στον πειρασμό να συμφωνήσετε με το εγώ ότι είναι πολύ καλύτερο να είστε αμαρτωλοί παρά να έχετε κάνει λάθος. 5Εντούτοις σκεφτείτε προσεκτικά πριν να επιτρέψετε στον εαυτό σας να κάνει αυτή την επιλογή. 6Μην την προσεγγίσετε με επιπολαιότητα, διότι είναι η επιλογή της κόλασης ή του Παραδείσου.