Ο Kenneth Wapnick υποστήριξε ότι Τα Μαθήματα Θαυμάτων δεν σχετίζονται με κάποιο είδος πνευματικότητας της Νέας Εποχής αλλά έχουν τις διανοητικές τους ρίζες σε πολύ παλαιότερες διανοητικές παραδόσεις, περιλαμβάνοντας τις διδασκαλίες του Πλάτωνα, του Νεοπλατωνισμού και τις ανώτερες διδασκαλίες του Γνωστικισμού. Ακολουθούν αποσπάσματα από μια επιστολή που είχε στείλει ο Kenneth στην Βιβλιοθήκη του Κονγκρέσου στην δεκαετία του ’90, ζητώντας να μην ταξινομούν πλέον τα βιβλία του Course in Miracles (Μαθήματα Θαυμάτων) και του Kenneth Wapnick στην κατηγορία New Age.
Οι προσπάθειες του Kenneth ήταν επιτυχείς.
Οι αρχές που συζητούνται στο βιβλίο Μαθήματα Θαυμάτων, βρίσκονται σε έντονη διαφωνία και σύγκρουση με το σκεπτικό και τις αρχές της Νέας Εποχής.
Ακολουθούν πέντε παραδείγματα αυτού του είδους των συγκρούσεων:
1) Η θεωρία των Μαθημάτων για Θαύματα βασίζεται σε μια μη-δυαδική μεταφυσική. Διδάσκει ότι το φυσικό σύμπαν (συμπεριλαμβανομένου του σώματος) δεν δημιουργήθηκε από τον Θεό και στην πραγματικότητα προήλθε ως επίθεση εναντίον του Θεού. Κανένα σύστημα New Age δεν θα το υποστήριζε αυτό. Όλα διδάσκουν ακριβώς το αντίθετο.
2) Τα Μαθήματα Θαυμάτων δεν υποστηρίζουν το σκεπτικό που αναπτύσσεται ως «συνείδηση ευημερίας», μια προεξέχουσα αρχή στα συστήματα σκέψης της Νέας Εποχής.
3) Σχεδόν σε όλα τα συστήματα της Νέας Εποχής υπάρχει μια θεμελιώδης έμφαση στις θετικές εμπειρίες των ανθρώπων, εξυπηρετώντας ελάχιστα τα συναισθήματα ενοχής που έχουν οι περισσότεροι άνθρωποι. Τα Μαθήματα Θαυμάτων διδάσκουν ότι υπάρχει μόνο ένα πρόβλημα στον κόσμο και αυτό είναι η ενοχή. Ως εκ τούτου, επικεντρώνεται κυρίως στα συναισθήματα ενοχής μας, διδάσκοντάς μας πώς να τα αναγνωρίζουμε και να τα αναιρούμε.
4) Ένα άλλο θέμα, κοινό σε πολλά συστήματα της Νέας Εποχής είναι η πεποίθηση ότι είμαστε Θεός. Τα Μαθήματα Θαυμάτων με έμφαση διδάσκουν ότι δεν είμαστε Θεός. Διδάσκουν ότι ο Θεός είναι η Πηγή μας, ότι έχουμε δημιουργηθεί από Αυτόν.
5) Γενικότερα, Τα Μαθήματα Θαυμάτων διακρίνονται από τα συστήματα σκέψης της Νέας Εποχής, στο ότι, βασίζονται στις φρουδικές ψυχαναλυτικές αρχές (π.χ. άρνηση και προβολή), στο φιλοσοφικό και πνευματικό πλαίσιο της νεοπλατωνικής παράδοσης και σε θέματα κοινά με τον πρώιμο Χριστιανισμό και τα Γνωστικά συστήματα του δεύτερου και τρίτου αιώνα.
Το βιβλίο του Kenneth Wapnick “Η αγάπη δεν καταδικάζει”: Ο κόσμος, το σώμα και ο διάβολος σύμφωνα με τον Πλατωνισμό, τον Χριστιανισμό, τον Γνωστικισμό και Τα Μαθήματα Θαυμάτων”, παρέχει μια σε βάθος διερεύνηση αυτών των θεμάτων. Το κεφάλαιο 19 είναι ιδιαίτερα βοηθητικό για την κατανόηση αυτών των συγκρούσεων.
