Κεφ.4.II.Το εγώ και η ψευδο-αυτονομία

1.Είναι λογικό να ρωτάς πώς θα μπορούσε ποτέ ο νους να κατασκευάσει το εγώ. ²Πράγματι, αυτή θα ήταν η καλύτερη ερώτηση που θα μπορούσες να κάνεις. ³Εντούτοις, δεν υπάρχει λόγος να δοθεί μια απάντηση με όρους τού παρελθόντος, επειδή το παρελθόν δεν έχει σημασία και η ιστορία δεν θα υπήρχε αν δεν επαναλαμβάνονταν τα ίδια λάθη και στο παρόν. ⁴Η αφηρημένη σκέψη ισχύει για την γνώση, επειδή η γνώση είναι εντελώς απρόσωπη και τα παραδείγματα είναι άσχετα με την κατανόηση της. ⁵Η αντίληψη όμως είναι πάντα ειδική και γι’ αυτό αρκετά συγκεκριμένη
2.Ο καθένας κατασκευάζει ένα εγώ ή έναν εαυτό για τον εαυτό του, ο οποίος υπόκειται σε μεγάλη διαφοροποίηση εξαιτίας της αστάθειας του. ²Κατασκευάζει επίσης ένα εγώ για κάθε άλλον που αντιλαμβάνεται, το οποίο ομοίως είναι πολυποίκιλο. ³Η αλληλεπίδραση τους είναι μια διαδικασία που αλλάζει και τα δύο, επειδή δεν δημιουργήθηκαν από  ή με τον Αμετάβλητο. ⁴Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσεις ότι αυτή η αλλαγή μπορεί και όντως προκύπτει αμέσως όταν η αλληλεπίδραση συμβαίνει στον νου αλλά και όταν αυτή αφορά την σωματική προσέγγιση. ⁵Να σκέπτεσαι ένα άλλο εγώ είναι εξίσου αποτελεσματικό στο να αλλάζει την σχετική αντίληψη όσο είναι και η σωματική αλληλεπίδραση.  ⁶Δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα από αυτό για να σου δείξει ότι το εγώ είναι μόνο μια ιδέα και όχι ένα γεγονός.
3. Η δική σας νοητική κατάσταση είναι ένα καλό παράδειγμα για το πώς φτιάχτηκε το εγώ. 2Όταν πετάτε τη γνώση είναι σαν να μη την είχατε ποτέ. 3Και αυτό είναι τόσο φανερό που αρκεί μόνο να το αναγνωρίσει κάποιος για να δει ότι όντως συμβαίνει. 4Αν συμβαίνει στο παρόν, γιατί να προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι συνέβη και στο παρελθόν; 5Η έκπληξη είναι μια λογική αντίδραση για το άγνωστο, γι’ αυτό που συμβαίνει για πρώτη φορά, όχι όμως και για κάτι που συμβαίνει συνεχώς. 6Μην ξεχνάτε όμως ότι ο νους δεν χρειάζεται να δουλέψει έτσι, ακόμη κι αν όντως δουλεύει με τέτοιο τρόπο τώρα.
4. Σκεφτείτε την αγάπη που δείχνουν τα ζώα για τα μικρά τους και την ανάγκη που έχουν να τα προστατέψουν. 2Αυτό συμβαίνει επειδή τα θεωρούν κομμάτι του εαυτού τους. 3Κανείς δεν απορρίπτει κάτι που θεωρεί κομμάτι του. 4Αντιδράτε προς το εγώ σας περίπου όπως ο Θεός προς τα δημιουργήματα Του, -με αγάπη, προστασία, και συμπόνια. 5Δεν προκαλούν έκπληξη οι αντιδράσεις σας, προς τον εαυτό που δημιουργήσατε. 6Στην πραγματικότητα μοιάζουν από πολλές απόψεις με τον τρόπο που μια μέρα θα αντιδράτε προς τα πραγματικά σας δημιουργήματα τα οποία είναι τόσο άχρονα όσο κι εσείς. 7Το ερώτημα δεν είναι πώς ανταποκρίνεστε προς το εγώ σας, αλλά τι πιστεύετε ότι είσαστε. 8Τα πιστεύω και οι πεποιθήσεις είναι μια λειτουργία του εγώ και όσο το ζήτημα της καταγωγής σας είναι ανοικτό στα διάφορα πιστεύω, τόσο το προσεγγίζετε από την άποψη του εγώ. 9 Όταν η διδασκαλία θα είναι πλέον περιττή, απλά θα γνωρίζετε τον Θεό. 10Η πίστη στο ότι υπάρχει ένας άλλος τρόπος αντίληψης, είναι η υψηλότερη ιδέα για την οποία η σκέψη του εγώ είναι ικανή. 11Κι αυτό συμβαίνει επειδή περιέχει έναν υπαινιγμό αναγνώρισης ότι το εγώ δεν είναι ο Εαυτός.
5. Για την αντίληψη σας είναι οδυνηρό να υποτιμήσετε το σύστημα σκέψης του εγώ παρ’ όλα αυτό είναι κάθε άλλο παρά αληθινό. 2Τα μωρά ουρλιάζουνε με μανία αν τους πάρετε ένα μαχαίρι ή ψαλίδι απ’ τα χέρια παρ’ ό, τι μπορούν κάλλιστα να τραυματιστούν αν δεν το κάνετε. 3Κατ’ αυτή την έννοια είστε ακόμη μωρό. 4Δεν έχετε συναίσθηση της πραγματικής αυτοσυντήρησης σας κι είναι πιθανό να αποφασίσετε ότι χρειάζεστε κάτι που θα σας βλάψει ιδιαίτερα. 5Εντούτοις, είτε το αναγνωρίζετε τώρα είτε όχι, έχετε συμφωνήσει να συνεργαστείτε στην προσπάθεια να γίνετε αβλαβείς και εξυπηρετικοί, δύο στοιχεία που πρέπει να συμβαδίζουν. 6Η συμπεριφορά σας όμως αναγκαστικά είναι αντιμαχόμενη, επειδή κάθε συμπεριφορά έχει ως βάση της το εγώ. 7Αυτό όμως δεν θα διαρκέσει. 8Να έχετε υπομονή και θυμηθείτε ότι το αποτέλεσμα είναι τόσο βέβαιο όσο και ο Θεός.
6. Μόνο εκείνοι που έχουν μια πραγματική και διαρκή αίσθηση αφθονίας μπορούν να είναι αληθινά ελεήμονες. 2Και τούτο είναι εμφανές, αν σκεφτείτε τι συμβαίνει. 3Για το εγώ, το να δίνεις σημαίνει να μάθεις να ζεις χωρίς να έχεις κάτι.4Όταν συνδέετε την προσφορά με τη θυσία, τότε δίνετε μόνο επειδή πιστεύετε ότι παίρνετε κάτι καλύτερο για αντάλλαγμα και άρα μπορείτε να κάνετε χωρίς αυτό που δώσατε. 5«Το να δίνεις για να πάρεις», είναι ένας αναπόφευκτος νόμος του εγώ που εκτιμά την αξία του εαυτού του σε σχέση με τα άλλα εγώ.6Είναι συνεχώς τόσο απασχολημένο μα την πεποίθηση της έλλειψης, που την αυξάνει. 7Όλη του η πεποίθηση για την δήθεν αληθινή ύπαρξη των άλλων εγώ, είναι μονάχα η απόπειρα του να πιστέψει ότι το ίδιο υπάρχει. 8«Αυτοεκτίμηση» για το εγώ σημαίνει αποδοχή της ύπαρξης του και τότε, προσωρινά, γίνεται λιγότερο αρπακτικό. 9Αυτή η «αυτοεκτίμηση» είναι πάντοτε ευάλωτη στο στρες, έναν όρο που σχετίζεται με οποιαδήποτε απειλή αντιλαμβάνεται το εγώ σχετικά με την ύπαρξη του.
7. Το εγώ στην κυριολεξία ζει με την σύγκριση. 2Η ισότητα είναι κάτι άπιαστο για το εγώ και η συμπόνια του αδύνατη. 3Το εγώ ποτέ δεν δίνει μέσα από την αφθονία, διότι κατασκευάστηκε ως υποκατάστατο της.4Κι έτσι προέκυψε η έννοια του «παίρνω» στο σύστημα σκέψης του εγώ. 5Οι επιθυμίες είναι μηχανισμοί απόκτησης που αντιπροσωπεύουν την ανάγκη του εγώ να αυτοεπιβεβαιωθεί. 6Κι αυτό ισχύει τόσο για τις επιθυμίες του σώματος όσο και για τις επονομαζόμενες ως «υψηλές ανάγκες» του εγώ. 7Οι σωματικές επιθυμίες δεν προέρχονται αρχικά από το σώμα. 8Το εγώ θεωρεί το σώμα κατοικία του και προσπαθεί να ικανοποιήσει τον εαυτό του μέσα απ’ αυτό. 9Αλλά η ιδέα ότι αυτό είναι εφικτό είναι κάτι που το αποφασίζει ο νους ο οποίος βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση σχετικά με το τι είναι πραγματικά δυνατόν.
8. Το εγώ πιστεύει ότι είναι εντελώς μόνο του, και αυτή η πεποίθηση περιγράφει από μια άλλη πλευρά τις απόψεις του σχετικά με την καταγωγή του. 2Αυτή είναι μια κατάσταση τόσο έντονου φόβου που αναγκάζει το εγώ να στραφεί σε άλλα εγώ προσπαθώντας να ενωθεί μαζί τους σε μια ασταθή απόπειρα εξακρίβωσης της ταυτότητας του ή το σπρώχνει να τους επιτεθεί σε μια αντίστοιχα ασταθή επίδειξη δύναμης. 3Δεν είναι όμως ελεύθερο να θέσει την κατοικία του (που είναι ο νους) υπό αμφισβήτηση, επειδή αυτή είναι το θεμέλιο της ύπαρξης του. 4Το εγώ δεν είναι παρά πεποίθηση του νου ότι υφίσταται από μόνο του. 5Οι ακατάπαυστες προσπάθειες του εγώ να κερδίσει την αναγνώριση του πνεύματος και έτσι να θεμελιώσει την ύπαρξη του, είναι μάταιες. 6Το πνεύμα δεν μπορεί να αντιληφθεί το εγώ. 7Δεν του επιτίθεται, απλώς δεν αντιλαμβάνεται καθόλου την ύπαρξη του. 8Αν και το εγώ επίσης δεν έχει καμία επίγνωση για το πνεύμα, αντιλαμβάνεται ωστόσο, ότι απορρίπτεται από κάτι μεγαλύτερο σε σπουδαιότητα από το ίδιο. 9Γι αυτό η αυτοεκτίμηση με βάση το εγώ είναι αυταπάτη. 10Τα δημιουργήματα του θεού δεν δημιουργούν μύθους, παρ’ όλο που η δημιουργική προσπάθεια μπορεί να μετατραπεί σε μυθολογία. 11Μπορεί πάντως να κάνει κάτι τέτοιο υπό έναν όρο: πως ό, τι κατασκευάζει δεν είναι πλέον δημιουργικό. 12Οι μύθοι είναι καθ’ ολοκληρίαν προϊόντα αντίληψης και τόσο ασαφή σε μορφή και με χαρακτηριστικά καλού και κακού στη φύση τους που ακόμη και οι πιο καλοπροαίρετοι απ’ αυτούς περιέχουν όρους που προκαλούν φόβο.
9. Οι μύθοι και η μαγεία έχουν στενή σχέση αφού οι μύθοι συνήθως σχετίζονται με την καταγωγή του εγώ και η μαγεία με τις δυνάμεις που το εγώ αποδίδει στον εαυτό του. 2Τα μυθολογικά συστήματα γενικά συμπεριλαμβάνουν κάποια αφήγηση σχετικά με την «δημιουργία» και την συσχετίζουν με την ιδιαίτερη μαγική της μορφή. 3Η επονομαζόμενη «μάχη για επιβίωση» είναι απλά και μόνο ο αγώνας του εγώ να διατηρήσει τον εαυτό του και την ερμηνεία του σχετικά με την καταγωγή του και την αρχή της ύπαρξης του. 4Κι αυτή η καταγωγή συνήθως αφορά τη φυσική γέννηση, διότι είναι δύσκολο να διατηρηθεί η άποψη ότι το εγώ υπήρχε πριν από αυτό το σημείο στον χρόνο.5 Αυτοί που είναι επικεντρωμένοι στο εγώ μ’ ένα πιο «θρησκευτικό» τρόπο, ίσως πιστεύουν ότι η ψυχή υπήρχε από πριν και θα συνεχίσει να υπάρχει και μετά από μια προσωρινή ολίσθηση της ζωής του εγώ. 6Μερικοί μάλιστα πιστεύουν ότι η ψυχή θα τιμωρηθεί για αυτή την ολίσθηση στο εγώ. 7Παρ’ όλ’ αυτά η σωτηρία δεν αφορά το πνεύμα το οποίο δεν βρίσκεται σε κίνδυνο και δεν έχει ανάγκη να σωθεί.
10. Η σωτηρία δεν είναι τίποτα άλλο παρά η σωστή νοητική κατάσταση η οποία δεν είναι βέβαια η Ενότητα του Νου του Αγίου Πνεύματος, αλλά πρέπει να προηγηθεί προτού να αποκατασταθεί η Ενότητα του Νου. 2Η σωστή κατάσταση του νου οδηγεί αυτόματα στο επόμενο βήμα, επειδή η σωστή αντίληψη πουθενά δεν περιέχει επίθεση και άρα η λανθασμένη νοητική κατάσταση εξαλείφεται. 3Το εγώ δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς να κάνει κρίσεις και λειτουργεί αναλόγως. 4Συνεπώς ο νους έχει μόνο μια κατεύθυνση προς την οποία μπορεί να πάει. 5Η κατεύθυνση του είναι αυτόματη επειδή υπαγορεύεται από το σύστημα σκέψης που την προκαλεί.
11. Δεν θα μπορούσα να δώσω αρκετή έμφαση στο γεγονός ότι η διόρθωση της αντίληψης είναι απλά ένα προσωρινό μέτρο. 2Είναι απαραίτητη μόνο επειδή η διαστρεβλωμένη αντίληψη είναι ένα εμπόδιο για την γνώση, ενώ η ορθή αντίληψη είναι ένα σκαλί προς αυτή. 3Όλη η αξία της ορθής αντίληψης έγκειται στην αναπόφευκτη συνειδητοποίηση ότι καμία αντίληψη δεν είναι απαραίτητη. 4Κι αυτό μετατοπίζει εντελώς το εμπόδιο. 5Μπορείτε ίσως να ρωτήσετε πώς είναι δυνατόν να συμβεί αυτό για όσο καιρό θα φαίνεται ότι ζείτε σ’ αυτό τον κόσμο. 6Είναι μια λογική ερώτηση. 7Πρέπει όμως να είστε προσεκτικοί σ’ ότι αφορά αυτή την ερώτηση για να διαπιστώσετε αν την καταλαβαίνετε πραγματικά. 8Ποιος είναι «αυτός» που ζει σ’ αυτό τον κόσμο? 9Το πνεύμα είναι αθάνατο και η αθανασία είναι μια διαρκής κατάσταση. 10Είναι τόσο αληθινή όσο ήταν, είναι και θα είναι πάντα επειδή δεν εμπεριέχει καμία απολύτως αλλαγή. 11Δεν είναι ένα συνεχές, και ούτε μπορείτε να την κατανοήσετε συγκρίνοντας την με ένα αντίθετο της. 12Η γνώση δεν έχει συγκρίσεις. 13Αυτή είναι η κύρια διαφορά της από οτιδήποτε άλλο μπορεί να συλλάβει ο νους.