M-5.1.
Προϋπόθεση της θεραπείας είναι η κατανόηση του σκοπού που έξυπηρετεί η ψευδαίσθηση της ασθένειας. 2 Δίχως αυτήν την κατανόηση η θεραπεία είναι αδύνατη.
Ι. Ο φαινομενικός σκοπός της ασθένειας
M-5.I.1.
Η θεραπεία επέρχεται ακαριαία την στιγμή που ο πάσχων παύει πλέον να προσδίδει οποιαδήποτε αξία στον πόνο. 2 Ποιός θα επέλεγε τον πόνο, εκτός κι αν πίστευε πως του αποφέρει κάτι και μάλιστα κάτι που γι’ αυτόν είναι πολύτιμο; 3 Θα έπρεπε να πιστεύει ότι ο πόνος είναι ένα μικρό αντίτιμο για κάτι ανώτερης αξίας. 4 Διότι η ασθένεια είναι μια επιλογή･ μια απόφαση. 5 Είναι η επιλογή της αδυναμίας μέσα από την λανθασμένη πεποίθηση ότι πρόκειται για δύναμη. 6 Όταν συμβαίνει αυτό η πραγματική δύναμη φαίνεται σαν απειλή και η υγεία σαν κίνδυνος. 7 Η ασθένεια είναι μια μέθοδος σχεδιασμένη υπό το κράτος παραλογισμού, που σκοπό έχει να ενθρονίσει τον Υιό του Θεού στο θρόνο του Πατέρα του. 8 Ο Θεός θεωρείται ότι βρίσκεται κάπου έξω, αγριωπός, δυνατός και διψασμένος να κρατήσει όλη την δύναμη για τον εαυτό Του. 9Έτσι, μόνο θανατώνοντάς Τον μπορεί να τον νικήσει ο Υιός Του.
M-5.I.2.
Και τι αντιπροσωπεύει η θεραπεία στο πλαίσιο αυτής της παράλογης πεποίθησης; 2 Συμβολίζει την ήττα του Υιού του Θεού και τον θρίαμβο του Πατέρα του πάνω του. 3 Αντιπροσωπεύει την πιο μεγάλη και πιο άμεση πρόκληση που ο Υιός του Θεού αναγκάζεται να αντιμετωπίσει. 4 Αντικατοπτρίζει όλα όσα θα ήθελε να κρύψει από τον εαυτό του προκειμένου να προστατεύσει την «ζωή» του. 5 Εάν θεραπευτεί, αυτό σημαίνει ότι είναι υπεύθυνος για τις σκέψεις του. 6 Και αν είναι υπεύθυνος για τις σκέψεις του, θα θανατωθεί προκειμένου να του αποδειχθεί πόσο αδύναμος και αξιολύπητος είναι. 7 Αλλά αν επιλέξει ο ίδιος το θάνατο, τότε φαίνεται σαν η αδυναμία του να είναι η δύναμή του. 8 Έχει κάνει μόνος του στον εαυτό του ό,τι επρόκειτο να του κάνει ο Θεός και έτσι έχει σφετεριστεί πλήρως το θρόνο του Δημιουργού του.
ΙΙ. Η αλλαγή της αντίληψης
M-5.II.1.
Η θεραπεία δεν μπορεί παρά να επέρχεται σε απόλυτη αναλογία με τον βαθμό αναγνώρισης της έλλειψης αξίας της ασθένειας. 2 Δεν χρειάζεται παρά να πει κάποιος «δεν έχω να κερδίσω τίποτα από αυτό» και αμέσως θεραπεύεται. 3 Αλλά για να φτάσει κάποιος να το πει αυτό θα πρέπει προηγουμένως να αναγνωρίσει ορισμένα δεδομένα. 4 Κατ’ αρχήν, είναι προφανές ότι οι αποφάσεις λαμβάνονται από τον νου και όχι από το σώμα. 5 Εάν η ασθένεια δεν είναι παρά μια λανθασμένη προσέγγιση στην επίλυση προβλημάτων, τότε πρόκειται για απόφαση. 6 Και εάν είναι απόφαση τότε είναι ο νους και όχι το σώμα που την παίρνει. 7 Η αντίσταση σε αυτήν την συνειδητοποίηση είναι τεράστια, επειδή η ύπαρξη του κόσμου, έτσι όπως τον αντιλαμβάνεσαι, στηρίζεται στην αντίληψη ότι το σώμα είναι που παίρνει τις αποφάσεις. 8 Όροι όπως «ένστικτα», «αντανακλαστικά» κλπ., αποτελούν απόπειρες να αποδοθούν στο σώμα εξω-διανοητικά κίνητρα. 9 Ουσιαστικά, τέτοιου είδους όροι απλώς παρουσιάζουν ή περιγράφουν το πρόβλημα. 10 Δεν το λύνουν.
M-5.II.2.
Το θεμέλιο της θεραπείας είναι η αποδοχή του εξής σκεπτικού: «Η ασθένεια, είναι μια απόφαση που παίρνει ο νους για κάποιο σκοπό, για την επίτευξη του οποίου είναι διατεθειμένος να χρησιμοποιήσει το σώμα». 2 Και αυτό ισχύει για κάθε μορφή θεραπείας. 3 Εάν ο ασθενής αποφασίσει ότι αυτό ισχύει, τότε θεραπεύεται. 4 Εάν αποφασίσει κατά της ανάρρωσης, δεν θα θεραπευτεί. 5 Ποιός είναι, λοιπόν, ο γιατρός; 6 Είναι μόνο ο νους του ίδιου του ασθενούς. 7 Το αποτέλεσμα είναι πάντα ανάλογο της απόφασης που παίρνει. 8 Οι ιδιαίτεροι παράγοντες (σημ. μεταφρ.: εννοούνται γιατροί, φάρμακα & εν γένει θεραπευτικά σχήματα & μέσα) που φαίνεται να βοηθούν την κατάσταση της ασθένειάς του, δεν κάνουν άλλο από το να μορφοποιούν την απόφασή του. 9 Τους επιλέγει προκειμένου να δώσει χειροπιαστή μορφή στις επιθυμίες του. 10 Αυτός είναι ο μοναδικός τους ρόλος. 11 Στην πραγματικότητα δεν χρειάζονται καθόλου. 12 Ο ασθενής θα μπορούσε απλά να σηκωθεί χωρίς την βοήθειά τους και να πει «δεν το χρειάζομαι αυτό». 13 Δεν υπάρχει καμιά μορφή ασθένειας που να μην μπορεί να θεραπευτεί μέσα σε μια στιγμή.
M-5.II.3.
Ποιά είναι η μοναδική προϋπόθεση γι’ αυτήν την αλλαγή αντίληψης; 2 Είναι απλώς αυτό: η συνειδητοποίηση ότι η ασθένεια προέρχεται από τον νου και δεν έχει καμιά σχέση με το σώμα. 3 Ποιό είναι το «κόστος» αυτής της αναγνώρισης; 4 Κοστίζει ολόκληρο τον κόσμο που βλέπεις, διότι ο κόσμος ποτέ πια δεν θα μπορεί να φαίνεται ότι κυβερνά τον νου. 5 Διότι με αυτήν την αναγνώριση η ευθύνη αποδίδεται εκεί που ανήκει･ όχι στον κόσμο αλλά σε αυτόν που κοιτάζει τον κόσμο και τον βλέπει έτσι όπως δεν είναι πραγματικά. 6 Κοιτάζει, και βλέπει αυτό που επιλέγει να δει. 7 Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. 8 Ο κόσμος δεν του κάνει τίποτα. 9 Αυτός μόνο νόμιζε ότι του έκανε. 10 Αλλά ούτε κι ο ίδιος κάνει κάτι στον κόσμο, απλά είχε κάνει λάθος ως προς το τι είναι ο κόσμος. 11 Εδώ έγκειται η απελευθέρωση και από την ενοχή και από την ασθένεια, επειδή αυτές οι δυο είναι ένα και το αυτό. 12 Όμως για να γίνει αποδεκτή αυτή η απελευθέρωση θα πρέπει να είναι αποδεκτή και η ιδέα ότι το σώμα δεν είναι σημαντικό.
M-5.II.4.
Με αυτή την ιδέα ο πόνος εξαφανίζεται για πάντα. 2 Αλλά επίσης εξαφανίζεται και κάθε σύγχυση σχετικά με την δημιουργία. 3 Δεν είναι αυτονόητο; 4 Τοποθέτησε την αιτία και το αποτέλεσμα στην σωστή τους ακολουθία ως προς ένα (μόνο) ζήτημα και τότε αυτή η γνώση θα γενικευτεί και θα μεταμορφώσει τον κόσμο. 5 Η μεταθετική αξία μιας ορθής ιδέας δεν έχει ούτε όριο ούτε τέλος. 6 Το τελικό αποτέλεσμα αυτού του μαθήματος είναι η ενθύμηση του Θεού. 7 Τι σημαίνουν τώρα η ενοχή, η ασθένεια, ο πόνος, η καταστροφή και όλα τα δεινά; 8 Μη έχοντας κανένα σκοπό πια, εξαφανίζονται. 9 Και μαζί τους χάνονται επίσης και όλες οι συνέπειες που φαίνονταν να προκαλούν. 10 Η αιτία και το αποτέλεσμα δεν κάνουν άλλο από το να αντιγράφουν την δημιουργία. 11 Εάν ειδωθούν με την σωστή προοπτική, δίχως διαστρέβλωση και δίχως φόβο, αποκαθιστούν την Βασιλεία των Ουρανών.
ΙΙΙ. Η λειτουργία του Δασκάλου του Θεού
M-5.III.1.
Εάν ο ασθενής πρέπει να αλλάξει τον τρόπο σκέψης του προκειμένου να θεραπευτεί, τότε τι είναι αυτό που κάνει ο δάσκαλος του Θεού; 2 Μπορεί να αλλάξει τον τρόπο που σκέφτεται ο ασθενής για λογαριασμό του; 3 Ασφαλώς όχι. 4 Για εκείνους που είναι ήδη πρόθυμοι να αλλάξουν τρόπο σκέψης, δεν έχει άλλη λειτουργία εκτός από το να ευφραίνεται μαζί τους επειδή έχουν γίνει κι αυτοί δάσκαλοι του Θεού. 5 Έχει, ωστόσο, μια πιο συγκεκριμένη λειτουργία προς εκείνους που δεν κατανοούν τι είναι η θεραπεία. 6 Αυτοί οι ασθενείς δεν συνειδητοποιούν ότι έχουν επιλέξει την ασθένεια. 7 Αντίθετα, πιστεύουν ότι η ασθένεια τους επέλεξε. 8 Και σε αυτό το ζήτημα, ο νους τους δεν είναι καθόλου ανοιχτός. 9 (πιστεύουν ότι)Το σώμα τους, τους υπαγορεύει τι να κάνουν και αυτοί υπακούν. 10 Δεν έχουν την παραμικρή ιδέα πόσο παράλογη είναι αυτή η αντίληψη. 11 Εάν και μόνο μπορούσαν να το υποψιαστούν τότε θα θεραπεύονταν. 12 Όμως δεν υποπτεύονται τίποτα. 13 Γι΄ αυτούς ο διαχωρισμός είναι απολύτως πραγματικός.
M-5.III.2.
Σε αυτούς έρχονται οι δάσκαλοι του Θεού, για να τους παρουσιάσουν μιαν άλλη επιλογή που την είχαν ξεχάσει. 2 Και μόνον η παρουσία ενός δασκάλου του Θεού αποτελεί υπόμνηση. 3 Οι σκέψεις του ζητούν το δικαίωμα να αμφισβητήσουν αυτά που ο ασθενής έχει αποδεχθεί ως αληθινά. 4 Ως αγγελιοφόροι του Θεού, οι δάσκαλοί Του είναι τα σύμβολα της Σωτηρίας. 5 Ζητούν από τον ασθενή να συγχωρέσει τον Υιό του Θεού στο Όνομά Του. 6 Συμβολίζουν την Εναλλακτική Λύση. 7 Με τον Λόγο του Θεού στο νου τους έρχονται μέσα σε ευλογία όχι για να θεραπεύσουν τους ασθενείς αλλά για να τους υπενθυμίσουν την θεραπεία που ο Θεός τους έχει ήδη προσφέρει. 8 Δεν είναι τα χέρια τους που θεραπεύουν. 9 Ούτε η φωνή τους, που αρθρώνει τον Λόγο του Θεού. 10 Απλώς δίνουν αυτό που τους έχει δοθεί. 11 Πολύ απαλά και ευγενικά καλούν τους αδελφούς τους να στρέψουν τα νώτα στον θάνατο: «Κοίτα, Υιέ του Θεού, τι μπορεί να σου προσφέρει η ζωή. 12 Θα επέλεγες αντί γι’ αυτό την ασθένεια;»
M-5.III.3.
Οι προχωρημένοι δάσκαλοι του Θεού δεν δίνουν την παραμικρή σημασία στη μορφή της ασθένειας στην οποία πιστεύει ο αδελφός τους. 2 Να κάνουν κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι ξέχασαν πως όλες τους (οι μορφές της ασθένειας) έχουν τον ίδιο στόχο, και συνεπώς δεν διαφέρουν μεταξύ τους. 3 Αναζητούν την Φωνή του Θεού σε αυτόν τον αδελφό που εξαπατά τον εαυτό του τόσο πολύ ώστε να πιστεύει πως ο Υιός του Θεού μπορεί να υποφέρει. 4 Και του υπενθυμίζουν ότι δεν δημιούργησε αυτός τον εαυτό του, άρα δεν μπορεί παρά να παραμένει όπως τον δημιούργησε ο Θεός. 5 Αναγνωρίζουν ότι οι ψευδαισθήσεις δεν μπορούν να έχουν καμιά επίδραση. 6 Η αλήθεια μέσα στο νου τους αναζητά να συναντήσει την αλήθεια στο νου των αδελφών τους έτσι ώστε να μην ενισχύονται οι ψευδαισθήσεις. 7 Με αυτόν τον τρόπο είναι που κομίζονται (οι ψευδαισθήσεις) στην αλήθεια･ δεν έρχεται η αλήθεια σε αυτές. 8 Έτσι εξαλείφονται οι ψευδαισθήσεις, όχι με την βούληση κάποιου άλλου αλλά με την ένωση της μίας Θέλησης με τον εαυτό της. 9 Αυτή είναι η λειτουργία των δασκάλων του Θεού: να μην βλέπουν καμιά βούληση διαχωρισμένη από την δική τους, ούτε την δική τους διαχωρισμένη από την Βούληση του Θεού.