Της Ιουλίας Πιτσούλη
Πλάσματα μιας άλλης διάστασης, πνεύματα της φύσης. Αν κοιτάξουμε λίγο καλύτερα θα τα δούμε…είναι εκεί!
Υπάρχουν κάποια παράξενα όντα, που κατοικούν στις καταπράσινες κοιλάδες της Ιρλανδίας κοντά σε βαθύσκιωτες πηγές και αρχαία δέντρα, πλάι σε μυστηριώδεις λίμνες ή στους κήπους μεσαιωνικών κάστρων. Είναι όντα που ανήκουν σε έναν άλλο κόσμο, στη ζώνη του λυκόφωτος ή στο χώρο του ονείρου. Πρόκειται για αυτά που οι παραδόσεις ονομάζουν «ξωτικά». Πλάσματα συνήθως μικρόσωμα και παιχνιδιάρικα που λατρεύουν τη φύση, τη μουσική και τις σκανταλιές. Όλοι οι λαοί της γης τα έχουν αναγνωρίσει και περιγράψει ως κατοίκους του αγνού φυσικού περιβάλλοντος. Των δασών των λιμνών και των δέντρων. Οι αρχαίες παραδόσεις έχουν μετεξελιχθεί σε παραμύθια μέσα στα οποία διασώζονται βασικές σχετικές πληροφορίες όπως για δέντρα που μιλάνε. Οι αρχαίες αναφορές μιλούσαν για τα δέντρα μέσα στα οποία υπάρχουν «ψυχές» και «πνεύματα». Οι Έλληνες τις ονόμασαν Αμαδρυάδες και τις έβλεπαν με ενορατικό τρόπο να χορεύουν γύρω από τις ιερές δρυς. Κι ενώ αυτά τα μυστηριακά όντα έμοιαζαν να ξεχνιούνται από τον σύγχρονο άνθρωπο, η κινηματογραφική μεταφορά της τριλογίας του Τόλκιν «Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών» έφερε σε επαφή το πλατύ κοινό με αυτά τα όντα που αν και οι περισσότεροι πιστεύουν ότι κατοικούν στη φαντασία των λαών, υπάρχουν κι άλλοι που ορκίζονται ότι τα έχουν δει. Ιδίως σε χώρες όπως η Βρετανία και η Ιρλανδία.
Όντα Άλλων Διαστάσεων
Ένα πλήθος παράξενων πλασμάτων που στην ουσία αντιπροσωπεύουν το πνεύμα της φύσης έχουν αναγνωριστεί από όλους τους λαούς που τους έχουν δώσει διάφορα ονόματα. Κακά τρολ, παιχνιδιάρες νεράιδες, πονηροί καλικάντζαροι, πανούργοι νάνοι χοροπηδάνε, στήνουν παγίδες και γελάνε κάνοντας φάρσες πίσω από την πλάτη μας. Πρόκειται για μια προαιώνια μεταφυσική παράδοση που πρόθυμοι αποδέκτες της είναι και οι σημερινές «ορθολογιστικές» γενιές. Υπάρχουν ,βέβαια, κι εκείνοι που πιστεύουν πως πρόκειται για συμβολικές καταστάσεις κι ότι αντιπροσωπεύουν εμμονές, ιδέες και φόβους μας ή προβολές του υποσυνειδήτου μας. Σύμφωνα με αυτή την προσέγγιση τα ξωτικά δεν είναι παρά συμβολικές αναπαραστάσεις των ανθρώπινων ψυχολογικών καταστάσεων. Όμως ,σύμφωνα με τα πιστεύω που υποστηρίζουν όλες οι μεταφυσικές παραδόσεις, δεν τίθεται αμφιβολία πως πρόκειται για υπαρκτά όντα που κατοικούν σε άλλες διαστάσεις έξω από τις γνωστές γι αυτό και ονομάζονται (ε)ξωτικά. Ο κόσμος τους είναι πιο λεπτοφυής από τον δικό μας γιατί στη δική τους παράλληλη διάσταση το υλικό σώμα δεν είναι απαραίτητο και είναι κατά κανόνα αόρατο. Το σώμα των ξωτικών είναι στην ουσία ενεργειακό. Οι διορατικοί άνθρωποι που ισχυρίστηκαν στο πέρασμα των αιώνων ότι τα έβλεπαν τα περιγράφουν ως μικροκαμωμένα πλάσματα που έχουν συχνά φτερούγες η μορφή των οποίων θυμίζει περισσότερο τα φτερά εντόμων παρά πουλιών. Πολλοί λένε πως αυτά τα όντα ανήκουν στους «βοηθούς» του φυσικού περιβάλλοντος και πως χωρίζονται σε πολλές διαφορετικές φυλές. Υπάρχουν τα ξωτικά των νερών και των πηγών που η ελληνική παράδοση ονόμαζε Νηρηίδες , Ωκεανίδες, τα ξωτικά του αέρα που ονομάζονται Συλφίδες, τα ξωτικά της φωτιάς που παριστάνονται σαν Σαλαμάνδρες και τα ξωτικά της γης στα οποία ανήκαν οι μυθικοί Τελχίνες.
Σε Ένα Άδειο Τσόφλι από Φουντούκι
Ιδιαίτερη αναφορά στα ξωτικά κάνει και ο Σαίξπηρ στο « Όνειρο Θερινής Νύχτας» όπου ζωντανεύει ολόκληρη κοινότητα ξωτικών. Αλλά επίσης και στο «Ρωμαίο και Ιουλιέτα» υπάρχει μια έξοχη περιγραφή ενός θηλυκού ξωτικού, της Μάβας. Γράφει σχετικά:« Η κυρά Μάβα μικρή είναι ίσια με μια δαχτυλιδόπετρα σε αρχόντου πρώτο δάχτυλο. Στ΄αμάξι της ζεμένες σκνίπες τήνε σέρνουνε τις νύχτες πάνω στις μύτες των ανθρώπων που κοιμούνται. Οι αχτίνες των τροχών της είναι πόδια αράχνης. Το αμαξάκι της είναι άδειο τσόφλι από φουντούκι, που της έφτιαξε ο ξυλουργός ο βέρβερος κι ο γέρο σκόρος που από αμνημόνευτους καιρούς κατασκευάζουν αμάξια για τα ξωτικά. Έτσι σιαγμένη, κάθε νύχτα περνάει μέσα από μυαλά εραστών κι αυτοί ονειρεύονται αγάπες. Κάποτε τρέχει πάνω σε παλατιανού τη μύτη και τον κάνε να ονειρεύεται αξιώματα. Άλλοτε γαργαλάει τη μύτη του παπά με την ουρά από το γουρούνι κι αυτός ονειρεύεται κι άλλο πεσκέσι. Κάποτε περνάει από το λαιμό ενός στρατιώτη κι ονειρεύεται σφαγές εχθρών. Αυτή είναι η Μάβα που τη νύχτα μπλέκει τις χαίτες των αλόγων και δένει κόμπους τα αχτένιστα μαλλιά σε πρόστυχες.» Η περιγραφή του Σαίξπηρ δεν είναι αποκύημα της πλούσιας φαντασίας του αλλά της παράδοσης που είναι ακόμα ζωντανή και έντονη μεταξύ των Κελτών. Η Ιρλανδία ,για παράδειγμα, θεωρείται η κατεξοχήν νεραϊδοχώρα. Υπάρχουν σημεία της μάλιστα όπου αναφέρονται συχνές εμφανίσεις παράξενων όντων. Η περιοχή Γκλένταλου , που χαρακτηρίζεται ως μικρόκοσμος όλων των χρωμάτων και των τοπίων της Ιρλανδίας , γέννησε πολλούς σχετικούς θρύλους. Πρόκειται, σύμφωνα με την πίστη του λαού για ένα από τα σύνορα όπου αυτός ο κόσμος συναντιέται με τον άλλο , τον αόρατο.
Ο Φύλακας Των Θησαυρών
Υπάρχουν πολλά σημεία στην Ιρλανδία για τα οποία λέγεται πως το πέπλο που χωρίζει τους δυο κόσμους, εκείνο των ανθρώπων κι εκείνον των ξωτικών και των πνευμάτων , είναι πολύ λεπτό. Στην περιοχή Κέρυ μάλιστα, χωμένες ανάμεσα στα δασωμένα μονοπάτια υπάρχουν πού και πού ενδεικτικές πινακίδες με την επιγραφή « Πέρασμα των Νάνων» ή «Νεραϊδότοπος». Εκεί λέγεται ότι συχνάζουν και τα περίφημα ξωτικά με το όνομα Λέπρεσονς. Αυτά θεωρούνται φύλακες των αρχαίων θησαυρών. Εάν τα συναντήσει και τα συλλάβει θνητός του υπόσχονται πλούτη εφόσον αποφασίσει να τα ελευθερώσει. Λέγεται επίσης πως κρατούν δυο πουγκιά. Στο ένα έχουν ένα ασημένιο νόμισμα, μαγικό, που πάντα επιστρέφει στο πουγκί. Στο δεύτερο έχουν ένα χρυσό νόμισμα με το οποίο εξαγοράζουν την ελευθερία τους αν βρεθούν σε δύσκολη θέση. Όμως κι αυτό μετατρέπεται στα χέρι των θνητών σε στάχτες ή φύλλα ξερά. Πίσω από όλα αυτά μπορεί κανείς να διακρίνει και τη συμβολική σημασία που αποδίδεται σε κάθε ξωτικό. Όμως, το ερώτημα παραμένει τελικά: υπάρχουν στ’ αλήθεια; Μερικοί επιμένουν πως αν κοιτάξουμε λίγο καλύτερα γύρω μας θα τα δούμε…είναι εκεί!