Της Ιουλίας Πιτσούλη
Οι Ίνκας , οι μυστηριακές Άνδεις, οι ιστορίες για προκατακλυσμιαίους πολιτισμούς και για επισκέψεις εξωγήινων, η μαγεία της Ιερής Κοιλάδας και του Μάτσου Πίτσου. Οδοιπορικό σε έναν από τους σημαντικότερους τόπους δύναμης του πλανήτη.
«Φύλλα κόκας κυρία; Πάρτε φύλλα κόκας είναι καλά για το υψόμετρο» Με αυτή τη φράση, που την υπογράμμιζε ένα εγκάρδιο χαμόγελο, με υποδέχθηκαν οι ντόπιοι μόλις πάτησα στις Άνδεις. Οι χαμογελαστοί Ινδιάνοι μικροπωλητές με τα ζωηρόχρωμα πόντσο πουλούσαν φύλλα κόκας σε ματσάκια μαζί με καλαμένιες φλογέρες και πήλινες σφυρίχτρες. Γι αυτούς τα φύλλα είναι κάτι σαν τσίχλα. Τα μασούν ασταμάτητα, άντρες ,γυναίκες και παιδιά, για να βοηθούν το σώμα τους να μην κουράζεται τόσο και να ανταπεξέρχεται στις συνθήκες της αραιής ατμόσφαιρας με το μειωμένο οξυγόνο. Για την κουλτούρα των Άνδεων τα φύλλα του φυτού απ’ όπου παράγεται η κοκαΐνη , δεν είναι κάτι παράνομο αλλά ένα είδος γιατρικού γι αυτό και σε όλα τα πολυτελή ξενοδοχεία προσφέρεται πάντα τσάι κόκας στους ταξιδιώτες για να προλάβει τα σοβαρά συμπτώματα που προκαλεί το μεγάλο υψόμετρο. Ιδιαίτερα αν έρχεται κάποιος από τη Λίμα που βρίσκεται στο επίπεδο της θάλασσας. Κάτι, που ίσχυε στην περίπτωσή μου αφού είχα φτάσει στην παραθαλάσσια πρωτεύουσα του Περού δυο μέρες νωρίτερα. Ένα απόγευμα. Εκείνο το απόγευμα ,όμως, ήταν εντυπωσιακά παρατεταμένο. Διήρκεσε 12 ώρες , όσες και η πτήση από τη Μαδρίτη στη Λίμα. Κυνηγούσαμε τον ήλιο ταξιδεύοντας προς τη χώρα όπου λατρεύτηκε ως θεός. Η πόλη μας υποδέχθηκε τυλιγμένη σε μια υγρή αχλύ. Η υγρασία εκεί μπορεί να φτάσει και στο 100% καθώς είναι χτισμένη πάνω στην άμμο, στις ακτές του Ειρηνικού.
Αυτό που έχει στο νου του ο ταξιδιώτης που φτάνει ως εδώ διαθέτει τα στοιχεία ενός γοητευτικού μυστηρίου: οι Ίνκας , οι Ινδιάνοι του Αμαζονίου, οι… εξωγήινοι, οι προκατακλυσμιαίοι πολιτισμοί, τα μυστικά των Άνδεων και του Μάτσου Πίτσου, οι αρχαίοι θρύλοι, οι ανθρωποθυσίες , οι μούμιες, οι ναοί του ήλιου , της σελήνης και των άστρων. Ψηφίδες από ένα μυστηριακό παζλ που έχουν προσδώσει στο Περού την αίγλη ενός από τους δημοφιλέστερους τόπους δύναμης του πλανήτη. Αλλά μόνο αν φτάσει κάποιος ως εδώ μπορεί να βάλει μια τάξη σ’ όλα αυτά. Η Λίμα για παράδειγμα, δύσκολα θα ικανοποιούσε τον ταξιδιώτη με τις πνευματικές ανησυχίες ή τους αναζητητές μυστηρίων. Μια τεράστια πόλη 8 εκατομμυρίων κατοίκων οι περισσότεροι από τους οποίους ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Είναι οι ορεσίβιοι Ινδιάνοι που εγκαταλείπουν τα φτωχικά χωριά των Άνδεων και φτάνουν ως εδώ, στην πρωτεύουσα, αναζητώντας καλύτερη τύχη. Έρχονται όμως αντιμέτωποι με την απόλυτη εξαθλίωση. Φτιάχνουν σπίτια από χαρτοκιβώτια και κόντρα πλακέ και κατοικούν εκεί, δίχως ηλεκτρικό ή τρεχούμενο νερό. Αφού περάσουν 2-3 χρόνια κι εφόσον καταφέρουν να βρουν δουλειά, η περουβιανή κυβέρνηση τους δίνει την άδεια να φτιάξουν σπίτια από τούβλα και πλίνθους και μπορεί, σε παραμονές εκλογών ή ύστερα από πολλές πιέσεις, να συνδέσει αυτούς τους οικισμούς με το δίκτυο του ηλεκτρισμού ή της ύδρευσης. Αυτές οι απέραντες εκτάσεις με τα χαμόσπιτα που αγκαλιάζουν τη Λίμα έρχονται σε αντίθεση με τις δυο αριστοκρατικές συνοικίες, Σαν Ισίντορο και Μιραφλόρες όπου βρίσκονται οι βίλες των πλούσιων Περουβιανών και τα πολυτελή ξενοδοχεία. Όμως το κέντρο της πόλης είναι απρόσωπο κι αδιάφορο εκτός από το παλιό τμήμα όπου παραμένουν ακόμα τα κτίρια αποικιακού ρυθμού από την εποχή των Ισπανών κατακτητών. Ποιο είναι το χαρακτηριστικό της Περουβιανής πρωτεύουσας; Τα κάγκελα σε όλα τα χαμηλά παράθυρα, οι ψηλοί τοίχοι με τα ηλεκτροφόρα σύρματα γύρω από τις βίλες και οι αίθουσες της τύχης! Σε κάθε τετράγωνο σχεδόν, υπάρχει κι ένα καζίνο. Όσο πιο φτωχός ο λαός τόσο περισσότερο παζαρεύει με την τύχη του. Η ίδια η χώρα όμως είναι πλούσια. Έχει τα μεγαλύτερα κοιτάσματα χρυσού της νοτίου Αμερικής. Το χρυσάφι των Ίνκας!
Τα Αινιγματικά Γεωγλυφικά
Αφήνοντας τη Λίμα για να αναζητήσουμε κάτι πιο γοητευτικό, μπαίνουμε στην Παναμερικανική Λεωφόρο. Είναι ίσως ο μακρύτερος δρόμος του κόσμου. Ξεκινά από την Αλάσκα και διατρέχει όλη τη Βόρειο και τη Νότιο Αμερική. Όταν κατασκευάστηκε το τμήμα της που βρίσκεται στο Περού οι μηχανικοί δεν έδιναν σημασία στις φωνές διαμαρτυρίας κάποιων που ισχυρίζονταν ότι πρέπει να γίνει παράκαμψη στην περιοχή Νάσκα για να μην καταστραφούν τα «ιερά σχέδια» . Εκείνη την εποχή, δεν είχε ανακαλυφθεί «επισήμως» αυτό που έμελλε να γίνει ένα από τα μεγαλύτερα αινίγματα του πλανήτη: οι βραχογραφίες της Νάσκα. Πρόκειται για πελώρια σχέδια που παριστάνουν ζώα, πουλιά κι ανθρωπόμορφα όντα ή έχουν απλώς τέλεια γεωμετρικά σχήματα. Είναι σχηματισμένα πάνω στη βραχώδη επιφάνεια της ερήμου του Περού αλλά είναι ορατά μόνο από ψηλά. Οι αρχαιολόγοι δεν μπορούν μέχρι στιγμής να δώσουν κάποια αληθοφανή εξήγηση αν και έχουν προταθεί του κόσμου οι θεωρίες. Ανάμεσά τους η πιο γνωστή ,ίσως, είναι αυτή του Έριχ Φον Ντένικεν που υποστηρίζει πως πρόκειται για διαδρόμους προσγείωσης εξωγήινων σκαφών ή πως έχουν γίνει από έναν αρχαίο προηγμένο πολιτισμό που είχε στη διάθεσή του πτητικές συσκευές.
Συνειδητοποιώ πως πράγματι οι βραχογραφίες της Νάσκα έχουν φτιαχτεί για να τις βλέπει κανείς από ψηλά κοιτώντας τώρα από το παράθυρο του 8 θέσιου «Τσέσνα». Μια πτήση για στομάχια απρόσβλητα από τη ναυτία, καθώς ο πιλότος για να μας ευχαριστήσει… κάνει το αεροπλανάκι να στριφογυρίζει και να βουτάει στο κενό προκειμένου να δούμε από πολλές οπτικές γωνίες τα παράξενα σχεδιάσματα. Η «Αράχνη» που κάθε πόδι της έχει αποδειχθεί ότι έχει μια ακριβή αντιστοιχία με τα άστρα των Πλειάδων, ο «Εξωγήινος» ένα ανθρωπόμορφο ον που μοιάζει να φοράει σκάφανδρο, το «Κολιμπρί», ο «Πίθηκος» με την ουρά του που σχηματίζει μια πελώρια , τέλεια σπείρα. Το ένα σχέδιο διαδέχεται το άλλο σε μια έκταση που καλύπτει 75 ολόκληρα χιλιόμετρα. Ένα έργο πολύ μεγάλο και πολύ μυστηριώδες που, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, αποδεικνύει ότι είναι πολύ «λίγες» και ανεπαρκείς οι όποιες απόπειρες επιστημονικής ερμηνείας του.
Η Παναγιά-Βουνό και ο Χριστός- Ήλιος
Αν τα γεωγλυφικά της Νάσκα δημιουργούν ερωτηματικά και εξάπτουν τη φαντασία την πραγματικά μυστηριακή ατμόσφαιρα, την αληθινή ομορφιά του το Περού την αποκαλύπτει στην περιοχή των Άνδεων. Είναι από εκείνους τους τόπους που σε κάνουν κυριολεκτικά να χάνεις τα λόγια σου. Καμιά φωτογραφία και καμιά περιγραφή , όσο γλαφυρή κι αν είναι, δεν μπορεί να αποδώσει το βίωμα που έχει όποιος βρεθεί στις Άνδεις. Το υψόμετρο και η αραιή ατμόσφαιρα κάνουν κι εδώ τον ουρανό ,όπως και στο Θιβέτ, κρυστάλλινα γαλάζιο. Όμως , αντίθετα από την άγρια ξεραΐλα των Ιμαλαΐων, οι Άνδεις είναι καλυμμένες από ένα βελουδένιο πράσινο χαλί. Γρασίδι, λουλούδια και χωράφια καρπερά στα 3800 μέτρα! Το Κούσκο , η ορεινή πρωτεύουσα των Ίνκας, η κάποτε χρυσοστόλιστη, είναι σήμερα μια πόλη 300.000 κατοίκων. Όμως δεν έχει καμιά σχέση με τη Λίμα. Εδώ είναι έντονες οι παραδόσεις του τόπου, η ινδιάνικη κουλτούρα, οι συνήθειες των Ίνκας, η αρχαία λατρεία. Το πρώτο μέλημα των Ισπανών που ήρθαν να αλώσουν τον τόπο ήταν να κλέψουν το χρυσάφι που υπήρχε άφθονο στους ναούς. Το δεύτερο ήταν να καταργήσουν την παλιά ανιμιστική λατρεία και να εκχριστιανίσουν τους ντόπιους. Οι κάτοικοι των Άνδεων αφομοίωσαν το χριστιανισμό με τον δικό τους τρόπο. Πάνω στις κεραμοσκεπείς στέγες όλων ανεξαιρέτως των σπιτιών υπάρχει μια μικρή κεραμική αγελάδα που κουβαλάει στην πλάτη της δυο κάδους. Όταν τοποθετήθηκε εκεί ως φυλαχτό, σύμβολο γονιμότητας και αφθονίας, οι ιδιοκτήτες των σπιτιών είχαν γεμίσει τον ένα κάδο με γάλα και τον άλλο με μέλι. Κι επειδή οι καθολικοί επίσκοποι έφριτταν με αυτά τα «ειδωλολατρικά φυλαχτά» ένας μικρός σταυρός τοποθετημένος δίπλα στην αγελάδα καθαγιάζει το αρχέγονο σύμβολο και συμβιβάζει τις δυο θρησκείες. Κάτι παρόμοιο κι εξαιρετικά ενδιαφέρον ισχύει με την Παναγιά και το Χριστό. Πίσω από τις μορφές τους οι ντόπιοι βλέπουν και λατρεύουν παράλληλα και κάτι άλλο. Η Παναγιά είναι γι αυτούς η Μάνα Γη γι αυτό και την ντύνουν με μια ιδιότυπη μακριά κάπα από το κεφάλι ως τα πόδια που την δίνει το σχήμα του βουνού. Πίσω από τη μορφή του Χριστού βλέπουν τον μεγαλύτερο θεό της αρχαίας λατρείας, τον Ήλιο, θεό του φωτός.
Ο Ιδρώτας του Ήλιου, τα Δάκρυα της Σελήνης
Όταν οι Ισπανοί κονκισταδόρες έφτασαν στην ορεινή πρωτεύουσα των Ίνκας, εδώ στο Κούσκο, αντιμετωπίστηκαν σαν θεοί. Ήταν τόσο διαφορετικοί, είχαν λευκό δέρμα, γενειάδες, όπλα που πετούσαν φωτιά και αυτά τα παράξενα ζώα , τα άλογα. Στην αρχή ,μάλιστα, οι ντόπιοι νόμιζαν ότι τα άλογα και οι νεοφερμένοι ήταν ένα ενιαίο πλάσμα το οποίο μπορούσε να χωριστεί στα δύο, όταν αφίππευαν! Αλλά και οι Ισπανοί εντυπωσιάστηκαν από τον πλούτο των ναών που ήταν στολισμένοι από πάνω ως κάτω με ατόφιο χρυσάφι κι ασήμι. Ό,τι είναι η Μέκκα για τους μουσουλμάνους ήταν το Κούσκο για τους Ίνκας. Έρχονταν από όλα τα μέρη της αυτοκρατορίας για να προσκυνήσουν εδώ, στο ιερό κέντρο όπου βρίσκονταν πλάι-πλάι ο ναός του ήλιου, της σελήνης, των άστρων, του κεραυνού και της αστραπής. Σήμερα, οι ναοί στέκουν ακόμα, παρά την προσπάθεια των κατακτητών να τους εξαφανίσουν κάτω από έναν μεγαλόπρεπο χριστιανικό ναό. Βέβαια, είναι στερημένοι από τα πολύτιμα στολίδια τους. Ο ναός του ήλιου ήταν καλυμμένος μέσα κι έξω από φύλλα χρυσού ενώ ο πελώριος ηλιακός δίσκος που τον κοσμούσε ζύγιζε 300 κιλά στέλνοντας τη χρυσή λάμψη του ως πέρα στην ορεινή κοιλάδα. Και πιο δίπλα, ο ναός της σελήνης ήταν κι αυτός καλυμμένος από φύλλα αργύρου. Έξω στον κήπο των ναών υπήρχαν λουλούδια από χρυσό και κάθε είδους ζώα από μικροσκοπικά έντομα μέχρι λάμα φτιαγμένα από ασήμι. Πλούτος μυθικός για τους σκληροτράχηλους, άξεστους κατακτητές που τους έκαναν να παραληρούν από απληστία και να τον στέλνουν καραβιές –καραβιές στην Ισπανία φέρνοντας σε απόγνωση τους ντόπιους που εκλιπαρούσαν « Μη χαλάτε τους ναούς μας, τι το θέλετε το χρυσάφι, δείτε: δεν τρώγεται» έλεγαν κι έβαζαν ένα κομμάτι στο στόμα τους για να δείξουν πως…δεν μασιέται. «Για τους προγόνους μας» λέει η Αντονέτα, που γεννήθηκε και κατοικεί στο Κούσκο, « τα πολύτιμα μέταλλα είχαν αξία μόνο ως διακοσμητικά. Ονόμαζαν το χρυσό «ιδρώτα του ήλιου» και το ασήμι «δάκρυα της σελήνης» κι ήταν γι αυτούς απλά στολίδια χωρίς ουσιαστική αξία όπως , αντίθετα, ήταν τα γεννήματα της γης που μπορούσαν να τους εξασφαλίσουν την τροφή τους. Βλέπετε, οι Ίνκας είχαν διαφορετική αντίληψη του πλούτου. Το κοινωνικό τους σύστημα στηριζόταν στην αλληλεγγύη. Δεν είχαν χρήματα ούτε προσωπική ιδιοκτησία. Όλα ήταν κοινά . Γι’ αυτούς πλούσιος ήταν εκείνος που είχε πολλούς συγγενείς και φίλους και φτωχός ο ορφανός και μοναχικός.» Τι παράξενο να έχει ο κατακτημένος , για άλλη μια φορά, αρχές ανώτερες από τον κατακτητή. Ευτυχώς, παρά το πείσμα των Ισπανών και το κύλισμα του χρόνου η ινδιάνικη κουλτούρα παραμένει ολοζώντανη στα ορεινά χωριά των Άνδεων.
Προκατακλυσμιαία Μυστήρια
Το Περού χαρακτηρίζεται ένας από τους σημαντικότερους τόπους δύναμης της Γης. Λέγεται μάλιστα, πως έχει μια πολικότητα με το Θιβέτ. Τα Ιμαλάια θεωρούνται πύλη αρσενικής ενέργειας ενώ στις Άνδεις κυριαρχεί η θηλυκή ενέργεια. Όπου κι αν είσαι στις Άνδεις, νιώθεις ότι περιβάλλεσαι από ένα βαθύ μυστήριο. Δεν είναι τυχαίο που τα βιβλία της Σίρλευ Μακ Λέην με τις υπερβατικές εμπειρίες και την επαφή με οντότητες από άλλες διαστάσεις αλλά και το διεθνές best seller « Ουράνια Προφητεία» σχετίζονται άμεσα με το Περού. Η μυστική ενέργεια της περιοχής είναι ζωντανή και παλλόμενη. Και λες κι αυτό δεν ήταν αρκετό, υπάρχει και κάτι άλλο που κάνει τον τόπο αυτό εξαιρετικά ενδιαφέροντα: οι παραδόσεις αλλά και κάποια κυκλώπεια κτίσματα που λέγεται πως σχετίζονται άμεσα με προκατακλυσμιαίους πολιτισμούς. Η Ατλαντίδα αλλά και η Λεμουρία, ήπειροι που υπήρξαν στο απώτατο παρελθόν, έχουν αφήσει τα σημάδια τους στα μύχια των Άνδεων. Ένα τέτοιο οικοδόμημα βρίσκεται έξω από το Κούσκο. Πελώριο, σε μορφή ζιγκ-ζαγκ, μοιάζει φτιαγμένο από γίγαντες και προκαλεί τους σύγχρονους αρχαιολόγους. Όμως, αυτό δεν είναι το μόνο αίνιγμα που πρέπει να λύσουν. Κάποιοι ερευνητές έχουν βρει στοιχεία που δείχνουν ότι υπάρχει μια παράξενη ομοιότητα του αρχαιοελληνικού και του προϊνκαϊκού πολιτισμού. Τα κυκλώπεια τείχη και η Πύλη των Λεόντων των Μυκηνών φαίνονται να έχουν το σχεδόν ακριβές αντίγραφό τους σε κάποια αρχαία κτίσματα του Περού. Άλλωστε η Ενριέτα Μερτζ και ο Ενρίκο Ματίεβιτς, πανεπιστημιακοί καθηγητές και οι δυο, υποστηρίζουν πως οι Έλληνες, κι αυτός ακόμα ο Οδυσσέας, είχαν φτάσει στη νότιο Αμερική. Μερικοί βρίσκουν και γλωσσικές ομοιότητες ανάμεσα σε ελληνικές λέξεις και στη ινδιάνικη γλώσσα κέτσουα που μιλιέται στις Άνδεις.
Η Κρυφή Ιερή Πόλη
Ο αναζητητής μυστηρίων σίγουρα δεν θα απογοητευτεί στο Περού όπου ο σαμανισμός και η αρχαία μαγική πίστη είναι ολοζώντανες. Γύρω από την Ιερή Κοιλάδα των Άνδεων το Τσιντσέρο, το Ογιαντατάϊμπο, η Ίκα και τα άλλα ορεινά χωριά επιφυλάσσουν εκπλήξεις στα πολύχρωμα παζάρια τους. Ανάμεσα στα ζωηρόχρωμα υφαντά, στα μάλλινα από φίνο αλπακά και στα πήλινα χειροτεχνήματα, βρίσκει κανείς και παράξενα βότανα, παλιά εργαλεία σαμανιστικών τελετών, τοτέμ, φυλαχτά, κρυστάλλους αλλά και κάποια αρχαία κεραμικά της εποχής των Ίνκας ή και της προϊνκαϊκής περιόδου. Οι ντόπιοι τα βρίσκουν στα χωράφια τους και τα πωλούν αντί αμοιβής που για τους ίδιους είναι αστρονομική αλλά απολύτως αντιμετωπίσιμη για τους «δολαριοφόρους» τουρίστες. Πάντως σε ξένο περιηγητή χρωστά το σημερινό Περού την ανακάλυψη μιας πόλης θρύλου: του Μάτσου Πίτσου. Έμεινε αλώβητη από τη λαίλαπα των Ισπανών κατακτητών επειδή ούτε οι ίδιοι οι ντόπιοι δεν ήξεραν την ύπαρξή της. Ήταν μια πόλη κρυφή, ιερή, προορισμένη μόνο για τους Ίνκα βασιλείς και για τους ιερείς και τις ιέρειες του Ήλιου. Ο απλός λαός όχι μόνο δεν είχε πρόσβαση αλλά ούτε γνώριζε πως υπήρχε κάπου σε μια βουνοκορφή των Άνδεων , αυτή η μυστική πόλη. Έμεινε λοιπόν άγνωστη και αθέατη μέχρι τις 23 Ιουλίου 1911. Εκείνη τη μέρα ο 35χρονος Χίραμ Μπίγκχαμ , καθηγητής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Γέηλ, θα έβρισκε αυτό που αναζητούσε: την κρυφή ιερή πόλη των Ίνκας. Ακολουθώντας τις υποδείξεις ενός χωρικού αποφάσισε να ανηφορίσει στο απόκρημνο μονοπάτι που οδηγούσε μέσα από μια άναρχη βλάστηση ψηλά σε μια βουνοκορφή. Ο Μπίγκχαμ έφτασε στο σημείο εκείνο ύστερα από αρκετή περιπλάνηση. Ήταν ένα τοπίο επιβλητικό . Κοίταξε γύρω. Το έμπειρο μάτι του διέκρινε κάτω από το παχύ στρώμα του γρασιδιού και της βλάστησης μια ολόκληρη πόλη. Αυτό ήταν το θρυλικό Μάτσου Πίτσου.
Φτάνοντας στο Μάτσου Πίτσου
Μέχρι σήμερα δεν υπάρχει αμαξωτός δρόμος για το Μάτσου Πίτσου. Για να φτάσει κάποιος ως εκεί πρέπει να πάρει το κόκκινο τραίνο. Τα βαγόνια έχουν μεγάλα παράθυρα που φτάνουν ως πάνω ψηλά στην οροφή. Καταλαβαίνω γιατί , όταν ξεκινάμε. Για να έχουμε ευρύτερο πεδίο στην ομορφιά που μας περιβάλλει. Όλη η διαδρομή γίνεται μέσα από ένα φαράγγι. Στο πλάι μας κυλά ο ποταμός Ουρουμπάμπα, πάνω από το κεφάλι μας υψώνεται ο ορεινός όγκος σαν πράσινο, πέτρινο τείχος. Όσο ταξιδεύουμε φεύγοντας από την εύφορη ιερή κοιλάδα, τόσο το τοπίο μεταβάλλεται. Η βλάστηση γίνεται σιγά- σιγά τροπική. Βρισκόμαστε στις παρυφές του Αμαζονίου. Τα καλαμποκοχώραφα δίνουν τη θέση τους στις γιγάντιες φτέρες, τις ορχιδέες, τις παιώνιες και τα σκουροπράσινα τροπικά δέντρα με τις μακριές ρίζες που ξεκινούν από τα κλαδιά και κρέμονται σαν σχοινιά προς τα κάτω. Ύστερα από μιάμιση ώρα αξέχαστης διαδρομής το τραίνο σταματά στο Άκουας Καγιέντες. Πρόκειται για το χωριό που βρίσκεται στη ρίζα του βουνού που στην κορυφή του δεσπόζει το Μάτσου Πίτσου.
Ο απογευματινός ήλιος χρυσίζει την κρυφή ,ιερή πόλη την ώρα που φτάνω. Το τοπίο γύρω είναι συναρπαστικό. Επιβλητικοί ορεινοί όγκοι ηλικίας 250 εκατομμυρίων ετών που , δεν ξέρω γιατί, μου θυμίζουν τα Μετέωρα. Πελώριοι κωνικοί μονόλιθοι που ο καθένας τους είναι ένα βουνό, καλυμμένο με καταπράσινη χλόη. Μοιάζουν σαν οντότητες. Κι έτσι τις νιώθουν οι ντόπιοι που με τον ανιμιστική τους σκέψη βλέπουν ως ζωντανά κι έμψυχα τα βουνά και τα αποκαλούν «προγόνους».
Το θέαμα κυριολεκτικά κόβει την ανάσα. Θέλεις να στέκεσαι ακίνητος και να κοιτάς. Να κοιτάς δίχως να χορταίνεις. Η ομορφιά του τοπίου και η δύναμη του τόπου είναι από αυτές που τυπώνονται στα βάθη του νου. Κι η ίδια η ιερή πόλη, στέκει σχεδόν ανέπαφη. Μόνο τις στέγες έχει κλέψει ο άνεμος. Ναοί προσανατολισμένοι τέλεια στον μαγνητικό βορρά, ιερές κατοικίες –αστρονομικά παρατηρητήρια στραμμένα κατευθείαν προς τις Πλειάδες, τον Βέγα, τον Βήτα του Κενταύρου, και κυρίως προς το Σταυρό του Νότου . Παράθυρα στρατηγικά τοποθετημένα για να ρουφούν την πρώτη ακτίνα του ήλιου στο θερινό και στο χειμερινό ηλιοστάσιο. Παράξενος, υπέροχος τόπος. Στήνω αυτί. Από κάπου ακούγεται μια φλογέρα που μελωδεί το «Πέρασμα του Κόνδορα». Μπορεί να είναι και το αραιό οξυγόνο, μπορεί και η ενέργεια του τόπου, αλλά εκεί πάνω , στην ορεινή ιερή πόλη του Περού, νιώθει κανείς ένα είδος μέθης. Και μια βαθιά αίσθηση ότι όλα τα μπορεί. Ότι όλα γίνονται. Και έτσι αναπάντεχα γεννιέται μέσα του η βεβαιότητα , η εσωτερική κατάφαση, ότι ναι, και τα πιο μεγάλα θαύματα, είναι δυνατά.